Tuesday, February 14, 2012

സമാധാന കാംക്ഷികൾ..

ജീവിതം.. ഒരു കുഞ്ഞു ശലഭം..
ഞാനർഥം തേടി, ജന്മത്തിന്റെ
ജീവിതത്തിന്റെ, സന്തോഷത്തിന്റെ
ഉത്തരങ്ങൾ ഏകമായൊരു സത്യം
അത് സമാധാനമത്രേ..
സമാധാനം.. സമാധാനം.. സമാധാനം.
ഞാൻ കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു..
വാക്കാർഥത്തിനപ്പുറം സുന്ദരമായ
സത്യമായ സമാധാനത്തെ..
അത് സ്പഷ്ടമത്രെ, എന്നാൽ അബദ്ദവും
അത് അർഥമത്രെ, എങ്കിലും വ്യർഥവും
എന്റെ നിരീക്ഷണ ചിന്തകൾ
സമാധാനത്തിന്റെ കണ്ടെത്തലുകൾക്കായി
രാപകൽ അലഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
മരുഭൂമിയിൽ അടിഞ്ഞു കിടന്ന
മനുഷ്യാവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്നോടു ചൊല്ലി
“എന്റെയീ അഴുകിയ അവശിഷ്ടങ്ങൾ
മറ്റൊരാൾക്ക് സമാധാനമത്രേ”
യുദ്ധവഴികളിൽ അണുബോംബെറിഞ്ഞ്
ജനതയെക്കൊല്ലും രാജാക്കൾ ചൊല്ലി..
“മാനുഷ കുലത്തിനിത് ഹാനികരമെങ്കിലും
എന്റെ രാജ്യത്തിൻ സമാധനമേ മുഖ്യം“
എന്റെ സിരകളിൽ രക്തം നിലക്കുമ്പോൾ
എന്റെ മസ്തിഷ്കം പൊട്ടിത്തകരുമ്പോൾ
എന്റെ ചിന്തകളെന്നോട് ചൊല്ലുന്നു...
“സത്യങ്ങളെല്ലാം മിഥ്യ കലർത്തി
സുന്ദര സത്യങ്ങൾ വൈകൃതമാക്കുന്ന
സ്വാർഥ താല്പര്യങ്ങളിൽ ദീപം കൊളുത്തുന്ന
അവിവേകിയാണെന്നുമീ മാനുഷ്യർ.“

No comments:

Post a Comment